TUNUS ŞOKU!!!

Yeni evlenmiştik belki yirmi gün olmuştu ki Tunus yolculuğu başladı. hafif bir heyecanla bilinmez bir yola doğru uçuyorduk. ve sonunda Tunus semalarında uçağımız alçalmaya başladı. ilk o zaman gördüm. Vayy ne kadar büyük! evlere bak beyaz ve çoğu çatısız!… tepkilerimi hatırlıyorum. Her şeyi ayrıntısıyla anlatmayacağım merak etmeyin:) Ama otele geldiğimizde -otelin adını veremeden edemeyeceğim DİPLOMAT HOTEL- sokaklardan gelen ağır bir koku karşıladı bizi. Sevmedim bu kokuyu. Korktuğunda annesinin bacağına sarılan bir çocuk gibi sığınacak yer aradım. Geri dönmek istemiştim o an hatırlıyorum. İnsanlar çok dikkatli bakıyorlardı. Özellikle de erkekler. Yer yarılsa da içine saklansam… Değişik bir dil değişik mizaca sahip insanlar… Belki de onca yıllık eğitim hayatımda ilk defa gurbeti hissetmiştim… Ve akşam olduğunda yemek yemek için sokaklarda gezindik bir yer bulsak diye, ama nafile. Her yer pisti bize göre. Lokantaların kapısının önü resmen yağdan yağır tutmuştu… Aç kalacağımızı düşünüyorken bir market bulduk ve ince uzun baget tarzı ekmekleri gördük, yanına ton balığı aldık ve getirdiğimiz birkaç birşey. küçük bir sofra kurduk kendimize… Aşağıya ekliyorum resmi o garip sofrayı:) O gün karar verdim Güçlü olmalıydım. insan her şarta alışırdı çünkü. Önemli olan sağlık ve huzurdu. Çok şükür hepsi de vardı bizde e öyleyse? Günler geçti biz çok değil bir haftada uyum sağladık çöp yığınlarının üzerinden atlamaya:) küçük şirin bir ev bulduk ve gurbetin en güzel anılarını paylaştık burada… HAYAT İNSANA HER ŞEYİ ÖĞRETİYOR. EN BAŞTA GÜÇLÜ OLMAYI…